Sonunda..Bye Bye Kurumsal:)

Sonunda bitti. Nihayet özgürüm. Gectigimiz gunlerde beyaz yakali mega kurumsal isimle vedalastim. Hem de feci tatsiz feci meymenetsiz bir sekilde. Ama onemli degil cunku karsiliginda ruhuma geri kavustugumu hissettim. Zaten  babamin sirketi olmayan bu yerde (ki olsa bile banane) cogumuz gibi sadece isimi iyi yapayim ve gideyim kafasini yasiyordum. Hayir diyememe hastaligimi koz olarak kullanmaya alismis cok saygideger idarecilerim yuzunden tamam onu da yapayim, tamam sana da yardim ediyim, tamam gecici bir sure dedi patron zaten yapiyim noolucak seklinde gecec 6 yilin sonunda ilk kez hayir dedim ve isten ayrilmamla sonuclanan bir surece girmis oldum. O kadar mutluyum ki! Icimde gram sinir yada ofke yok. E tabi gecen belli bişr sure var ortada, gayet luzumsuz isler yaparak.. Ama tonla sey ogrendim gerekli gereksiz (tamam cogu gereksiz) bir suru insan tanidim. Bir liste yaptim bugun mesela artilar eksiler nedir diye:

• hicbir zaman yapmayi dusunmedigim bir iste muthis uzmanlastim:)
• muhtemelen %95 ile bir daha hic gorusmeyecegim bir suru is arkadasim oldu
• dedikodu yaptim (itiraf ediyorum, hem de bir suru)
• hergun cikip gitmeyi dusundum.
• benim yarim kadar bilgi sahibi olmayan insanlara sirf bu isler boyle yuruyor diye saygi duyuyormus gibi yaptim
• yalakalik yapmayi beceremedim (biraz becerebilseydim iyiydi aslinda, yalakalik sartmis boyle islerde onu ogrendim)
• gercekten de pazar gunu aksaminin cehennem atesinde yanmak oldugunu deneyimledim. "yarin pazartesi sendromu" , "pazartesi sendromu" ndan 1000 kat beter
• insanlarin gercekten isi icin kendişne yatirim yaptigini gordum. ve buna kesinlikle saygi duyuyorum. kariyer hedeflerine giden yolda aldrılan her gram yağ kutsaldir:)
• böyle işyerlerind egerçekten ve gerçekten de dış gürünüşün ve belli markaların urunlerini göze soka soka giymenin statü belirlediğini gözyaşları içinde (gulmekten tabbiki) gördüm. her marka değil tabii, beyaz yakalı cennetinde kabul gören markalar var, onlar, siz bilmezsiniz, fakirleeer:))
• bugun yillkar sonra ilk defa salondaki kanepede otururken bilmem kimin ihracatinin nasil yapilacagini dusunmedim. daha dogrusu aklima geldi de amaan bosver bananeee dedim. nasil guzel geldi yarebbim:)
• yasadigim yerin aslinda bir ev oldugunu idrak ettim. gercekten cok tuhaf bir histi. gunduzleri insanlar ne yapiyor hep merak ediyordum. annemin karnindan ciktiigimdan beri is hayatinda degilim tabii ki ama ofiste bir bilgisayar karsisinda omrunuz gecerken Cyborg e baglayip normal insan olmayi unutuyorsunuz. 

Bir taraftan icimde tarifsiz bir sevinc var. Ben yillardir bebekler yapiyorum zaten. Yillardir yarattigim zombi bebek aleminde yasiyorum zaten. Sabah gozumu onlarla aciyorum, gece son gordugum sey dikis makinesi oluyor zaten. Kendime niye iskence yaptiysam bunca zaman. Ve neden sevdigim seyin bebek yapmak oldugunu soyledigimde insanlarin ,bunun tamamen bir hobi oldugunu soylemelerine izin verdiysem bilmiyorum.  Topluma ayak uydurayim,sigortam olsun, her ay hesabima bir para yatsin , patronum para kazansin, bilmemnerdeki hastane bilmemnerde calstigim icin yuzde 10 indirim yapsin,  az zamanda cok is bitireyim, mesaiye kalayim, patronum daha cok para kazansin, bir saatlik yemek molalarim olsun, bir suru takim elbisem olsun, tirnaklarimda raki beyazi french manikurum olsun, patronum daha daha cok kazansin, ve iste ben de boyle mutlu mesut yasayip gideyim.

Neyse. Velhasil kelam bitti.
OHH BEE!

Sevgiler,

Gamze